Finisterre, letterlijk het einde van de wereld in het Latijn, de deur naar de andere wereld omdat de Romeinen daar de zon in de Atlantische Oceaan zagen verdwijnen. Want door de eeuwen heen eindigde de tocht van pelgrims niet in Compostella, ze stapten verder naar Cabo Fisterra, de plaats waar de apostel Jacobus aan land gekomen zou zijn. Finisterra ligt aan de Costa da Morte, de Kust des Doods, omdat de zon er doodging in de zee en natuurlijk ook vanwege de vele schipbreuken die er plaats vonden.

In Finisterre wandelen we tot kilometerpaal 0, maar hier eindigt onze tocht nog niet. Langs de woeste Spaanse kust stappen we verder naar Muxía, een bijzonder plekje met een vissershaventje, een kerkje met geschiedenis (Nosa Señora de la Barca) en megalieten uit neolithische tijden die in zee uitmonden. De kustweg tussen Finisterre en Muxía is prachtig met steeds opnieuw uitzichten over de oceaan.  
Het wordt een tocht met veel interessante kerken, pazos, cruceiros en ontelbare hórreos. Een garantie op zon is er nooit in Galicië, maar je ervaart op deze tocht wel het authentieke Galicië.

En wie weet, vinden we op het strand een sint-jakobsschelp, het ultieme bewijs van het welslagen van onze tocht.