Angst om te schrijven heeft Nicolientje zeker niet.  Opnieuw schreef ze vlotjes een gastblog bijeen over het thema van het jongste nummer van ons magazine:  angst.

Dicht bij mijn deur heeft een man in een witte bestelwagen 2 meisjes proberen te ontvoeren. Gelukkig is het niet gelukt. Als je tegenwoordig met kleine kinderen zit, ben je angstig. Ze spreken niet voor niets over een Post Dutroux tijdperk en generatie. Ouders worden zelfs overbeschermend en durven hun kroost niet meer alleen op straat te laten spelen. Dan maar liever voor de tablet, de pc of de tv.

Angst voor ziekte schuilt wel in ieder van ons. Van het leven genieten is plezant, maar wat als het lichaam plots niet meer meewil. En je daar ligt als een plant. Een vriend van ons is dat onlangs overkomen. Hij is simpelweg gevallen. In zijn bed gekropen en er niet meer uitgekomen. Ze hebben hem naar het ziekenhuis gedaan en daar ligt hij nu. Hij weet nog van toeten of blazen. Staart naar het plafond. Wordt gevoed met een neussonde, krijgt zuurstof en een baxter in zijn nek. Kan niet meer spreken, denken of doen. Ja het kan vlug gaan op deze wereld.

Angst voor de dood. Sluimert die angst niet in ieder van ons? Wie geboren wordt moet vroeg of laat ook gaan. Dat is de enige wet die correct wordt toegepast in het leven. Rijk of arm, Magere Hein kijkt daar niet naar. En wat als er na de dood niks meer is ? Alleen een oneindige leegte, want geef toe wie heeft het bij het rechte eind. Welke godsdienst is de juiste, hoe ouder ik word hoe meer ik daaraan twijfel. En als er één groot gat is, waarom voeren mensen dan al eeuwenlang oorlogen in naam van hun God, Allah of Boeddha ? Te gek eigenlijk.

Angst voor het verlies van onze geliefden. Je kinderen, je partner, je familie, je vrienden. Ze zijn allemaal zo vertrouwd. Sommigen ken je al van bij je geboorte. Normaal toch dat je bang bent om iemand te verliezen. En toch gebeurt het bij ieder van ons, vroeg of laat moet je loslaten en laten gaan.

Angst om je werk te verliezen. En dat mag niet de grootste angst zijn, want wie zoekt die vindt zeg ik altijd. Heb je een rotwerk, zoek dan iets anders. Blijf niet meedraaien in een flutbedrijf. Tenslotte is er zelfs in moeilijke tijden werk genoeg. Zorg ervoor dat je met zin naar je werk stapt, dat je vreugde in je job vindt. Anders hou je het nooit uit.

Angst voor een ongeluk. Wie met de auto rijdt heeft het in zich. Het verkeer is tegenwoordig zo druk en zenuwachtig dat rijden echt geen ontspanning meer is. Eens je je neus buiten steekt begint het al. Fietsers, voetgangers, moto’s, auto’s en nerveuze bestuurders. Je komt ze overal tegen. Ik rij niet, niet met de fiets, niet met de auto en ik vind altijd wel chauffeurs die ik erg dankbaar ben. Rijden op wielen is niets voor mij, dat heb ik al jaren geleden ondervonden al heb ik mijn rijbewijs al op zak sinds 1981. En was direct geslaagd zowel in het theoretische als in het praktische examen.

Angsten moet je overwinnen. Laat ze je leven niet beheersen, want dat kan. Er zijn genoeg mensen in de psychiatrie die beschermd moeten wonen, omdat ze bv pleinvrees hebben en niet buiten durven te komen. En dan heb je het tegendeel, mensen voor wie geen risico te zwaar of te riskant is, die altijd maar zware uitdagingen aangaan, van bergen beklimmen tot duiken in diepe wateren.

Ziezo, het was geen aangenaam thema dat ik deze maand als opdracht kreeg, maar het was wel “an easy one”. Want angst kennen we allemaal, maar is het niet zo dat onze angsten meestal verdoezeld worden. Moeten wij niet altijd vrolijk en opgewekt door het leven gaan, durven wij met anderen over onze angsten spreken. Niet altijd denk ik, stoer doen is het motto.

Vele groetjes van Nicolientje.