Zwart-Wit is het thema van het novembernummer van ons magazine.  Nicolientje heeft een enkele moeite om er een blog over vol te schrijven.  Maar eigenlijk wil ze ook heel graag weten wat jij er over denkt!  Reageer je onder de blog?

Laat mij eens weten, waar denken jullie als eerste aan bij het lezen van mijn titel : zwart/wit ? Wel het eerste wat bij mij opkomt is een dambord. Een ouderwets dambord. Helemaal in zwart/wit. Mooie kleine vierkantjes in 2 kleuren met de bijpassende ronde houten pionnetjes. En dan beginnen met spelen. Je pionnetjes mooi uitzetten, en schuiven maar. Denken en de andere altijd één stap voor zijn. En dan een dame nemen, dubbele pion, gemakkelijke zet en pakken maar en binnenrijven en natuurlijk winnen.

Zwart/wit denken is nog zoiets. Gebeurt veel bij mensen, ook bij koppels. De ene wil op vakantie naar zee, de andere wil naar de bergen. De ene wil naar de winkels, de andere naar het bos. Er zijn voor minder al echtscheidingen gebeurd. Overeenkomen is de boodschap. Met het ouder worden, gaat het ofwel de betere kant uit en zie je het nut van al dat discuteren niet meer in ofwel gaat het van kwaad naar erger en dat is geen goede evolutie.

Waarom denk ik nu opeens aan een zebra ? Ja natuurlijk, zo’n soort paard met witte en zwarte strepen. Misschien kun je die wel in de Olmense Zoo vinden, en waar moeten die dieren nu weer heen. Of zebrapaden. Die zijn meestal ook zwart wit. Witte strepen op zwarte asfalt. Denk maar eens aan mij als jullie de straat oversteken. Maar opletten eh, niet te veel denken maar voorzichtig blijven.

Kennen jullie nog het begrip “pop art”. Kunst van de late jaren zestig denk ik, of begin zeventig. Ik weet het niet zo goed meer. Kubusjes of driekhoekjes in zwart/wit. Je werd er soms helemaal draaierig van. Die trend werd ook gebruikt in de mode. “Courrège” noemde men het dan. Korte kleedjes of minirokjes met dezelfde patronen. Of de beroemde “pied de poule”, kennen jullie dat nog. Piepkleine zwart en witte vierkantjes. Spijtig dat ik hier geen foto’s kan publiceren, dat zegt meer dan 1000 woorden, maar met een goeie verbeelding zal het ook wel gaan.

En een besneeuwd bos. Vind ik ook wel zwart wit, van ver dan, want bomen hebben niet echt zwarte stammen. Maar het is heerlijk wandelen als de verse sneeuw kraakt onder je voeten en je de stilte hoort ruisen door het takkendak.

Zwart wit meubilair. Moet ook kunnen. Je moet het wel graag zien. Ik ben er geen liefhebber van. Zwarte muren hebben al vlug iets luguber. Maar misschien fleuren de witte meubels het geheel wel op. Of draai eens alles om en laat je muren wit, zwarte meubels waren in de jaren 70 erg in. Nu zijn ze nog moeilijk te vinden. En mijn moeder zou zeggen, je ziet er vlug stof op.

En wat denken jullie van zwart/wit foto’s. Ik vind ze mooi. Als kind kenden wij niets anders. Onze pa had zo een “kodakske”, een bruine doos waar je een fotorolletje moest insteken, te kopen bij een fotograaf. Je kon dan kiezen, 12, 24 of 36 foto’s. En “trekken” maar. Maar niet zoals het nu gaat. Je foto moest lukken van de eerste keer, je kreeg geen tweede kans. Je moest dan het filmrolletje verwijderen, maar opgepast, er mocht geen licht op vallen. Je moest het binnen leveren bij dezelfde fotograaf en dan was het spannend afwachten of ze allemaal gelukt waren en hoe je “erop stond”.

Wel eigenlijk vond ik het op het eerste zicht niet zo’n makkelijk onderwerp deze maand. Maar uiteindelijk eens ik eraan begonnen ben kwamen de gedachten vanzelf. En ben ik nog niet uitgepraat. Ik kan nog schrijven over zwart/wit filmen, zwarte en witte mensen, zwart/witte tulpen enz…maar dat zal voor een andere keer zijn.

Vergeet niet onderaan te reageren, want dat is tof. Bye for now.