Traag, dat is het thema van het laatste Femmamagazine van dit jaar.  En dat is echt iets voor Nicolientje.  Lees je haar gedachten mee?  En vergeet je niet te reageren?

Een wit blad…neenee ik moet deze maand niet meer schrijven over zwart/wit.  Mijn onderwerp is TRAAAAAAAG. En geloof het of niet, dat is iets voor mij.

Ben ik traag geworden door mijn leeftijd of is het door mijn fibromyalgie, of misschien wel door beide. In elk geval zo voelt het aan. Als ik met mijn man ga wandelen, loop ik steevast achteraan. Ga ik naar een winkelcentrum heb ik dubbel zoveel tijd nodig om alles in me op te nemen. Ga ik op boodschappentoer ben ik nog maar aan de eerste afdeling als hij al gedaan heeft.

Maar ja, moeilijk gaat ook zei mijn huisarts onlangs, dus traag zal ook wel gaan.

Traag doet mij denken aan mijn jeugd en de fabel over de haas en de schildpad. Hoe ging het ook weer? Ze hielden een weddingschap. Wedden zei de haas dat ik als eerste over de lijn ga, en heimelijk dacht hij, dat is hier een fluitje van een cent. Maar onderweg werd hij moe en ging eventjes liggen, hij viel in een diepe slaap. De schildpad had meer uithoudingsvermogen en kroop hem voorbij. Ze ging als eerste over de eindmeet. Zo zie je maar dat traag ook gaat.

De trein der traagheid. Eerst dacht ik dat het over een oude Vlaamse film ging. Je weet nog wel, zo’n film gemaakt door die man met die sponsen handdoek rond zijn nek. Hoe was zijn naam ook alweer. Weten jullie het nog ? Och ja, Robbe De Hert. Hij was het niet. Het gaat over een boek van Johan Daisne uitgegeven in 1950. Het gaat over het leven en de zin van ons bestaan. Later, in 1968 werd het boek verfilmd onder de titel “Un soir, un train”.

Werk je nu beter vlug maar met fouten, of traag maar correct. In deze tijd is geen van beide goed. Het moet allemaal vlug en goed zijn. Perfect eigenlijk. En dan maar klagen dat zoveel perfectionisten psychisch ziek worden. Ook dat deugd dus niet. We zullen dus maar blijven zoals we zijn, op mijn leeftijd valt er toch al niet veel meer aan te veranderen.

Mensen worden trager met het ouder worden. Een flinke handicap in de huidige maatschappij waar alles draait rond snelheid en rendement. Maar ieder heeft zijn tempo nietwaar. En daarmee moet je het doen, het heeft weinig zin om dat te veranderen. Alhoewel ik dus zelf niet bij de rapsten behoor, krijg ik toch toch behoorlijk zenuwen als mijn pc te traag werkt. Hebben jullie dat ook? Ik had zo’n draagbare, een portable.  ’s Morgens na het opstaan duwde ik op start en kon rustig ontbijten en mij klaarmaken voor ik eindelijk aan het werk kon gaan. Mijn man heeft hem vervangen door zijn “oude” pc en nu ben ik helemaal in de wolken, want er is nog iets dat ik nog heel vlug kan. En dat is typen. Raar maar waar.

Synoniemen voor traag, zijn er genoeg. Ik benoem er een paar. Flegmatiek, langzaam, loom, slepend, sloom, suf en er zijn er nog. Zoeken jullie mee?

Ziezo hier ga ik eindigen. Mijn column was vlug geschreven en nog vlugger getypt. In tegenstelling tot mijn traagheid in het dagelijkse leven. Maar misschien ben ik helemaal niet traag, en heb ik een normaal tempo. Misschien laat ik mij leiden door mijn omgeving waar alles altijd sneller moet gaan. In elk geval, beter traag dan nooit.

Graag jullie reacties op mijn geschrijf, dat doet mij altijd plezier.
Groetjes van Nicolientje en tot de volgende keer.