Prinses schrijft op haar blog over het wel en wee van het leven als alleenstaande, werkende mama. Over het terug in de plooi vallen na een destructieve relatie. Over de uitdagingen van alledag en allenacht. Voor Femma geeft ze tweewekelijks een kijkje in haar hoofd, hart en leven.

Mooie mensen

Als kind had ik telkens hoofdpijn op kerst. Dat lag niet zozeer aan de ruzies thuis ten gevolge van het feit dat we allemaal naar de kerk moesten en vervolgens allemaal gewassen en met onze mooiste kleding aan op tijd in de auto moesten zitten om naar het familiefeest te gaan. Het lag aan die autorit. Mijn moeder droeg wel vaker een vleugje parfum, maar mijn vader droeg enkel parfum op kerst. Ik zat op kerst dus op de achterbank met twee zwaar geparfumeerde ouders, waardoor ik naast mijn standaard-wagenziekte ook nog eens een enorme hoofdpijn kreeg. En dat niet bepaald in een sfeer van vrede op aarde.

Toen ik voor het eerst in de organisatie kwam waar ik werk, kreeg ik een kerstgevoel. Allemaal mooie mensen met mooie kleding aan en een vleugje parfum. De mannen in pak. De weinige vrouwen in een jurk met bijpassende sieraden. Iedereen hoffelijk, beleefd, warm-hartelijk. Mooie mensen.

Waar een man met een hemd en een pak altijd netjes is, moet een vrouw ietsje creatiever zijn. Gelukkig hangen er een aantal nette jurken in de kast, leerde ik wat bij over make-up en probeerde ik af en toe mijn schoenen te poetsen, waardoor ik niet erg opval in de mooie mensenclub die de organisatie waar ik werk is.

Ik ben niet meer wagenziek en krijg ook geen hoofdpijn meer van geurtjes, maar ik voelde me steeds vaker een beetje schizofreen. Mijn wereld thuis en de mooie-mensen-wereld op het werk, lagen niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk, mijlenver uit elkaar. Soms kwam ik thuis in een koud huis, meer dan zwaar vermoeid, met huilende en hongerige kinderen na een veel te lange dag, om dan de koelkast open te trekken en niets aan te treffen. Auw. ‘Ze moesten eens weten,’ dacht ik dan. Soms reed ik naar mijn werk, met een papieren zakdoekje deppend onder mijn ogen – o help, als de mascara maar niet uitloopt! – na een weekend waarin ik onredelijk kwaad was geworden op mijn kinderen, omdat ik niet meer kon. Uitstappen, handtas nemen, glimlachen. Ze moesten eens weten. Elke laatste anderhalve week van de maand snak ik naar de komst van mijn loon, omdat er dan meestal nog maar enkel tientjes op mijn rekening staan. Dan ben ik bang dat er iemand ziek wordt en dat we naar de dokter moeten. Ze moesten eens weten, denk ik als ik dan tijdens een vergadering op het werk in een stijlvolle stoel zit, met mijn iPhone voor me, terwijl er iemand broodjes en fruit op tafel zet als lunch.

Ze moesten eens weten.

Een tijdje terug gingen we op uitstap. Tijd om die mooie mensen van dichterbij te bekijken.
Ik sprak met een collega, die me vertelde dat zijn vrouw in de psychiatrie zit. Dat zijn kinderen huilen van zodra hij de kamer uit gaat, omdat ze bang zijn dat ook hij van het toneel gaat verdwijnen.
Ik sprak met een collega die gescheiden was, maar zijn ex-vrouw consequent zijn ‘vrouw’ blijft noemen en al vijf jaar wacht op haar terugkeer.
Ik sprak met een collega die haar zieke moeder verzorgt, en die niet weet hoe de komende weken, maanden en jaren er uit zullen zien.

Ik keek naar de anderen, en ik dacht: ‘ik moest eens weten’.

Deze maand is het thema van Femma Magazine 'Echt' of ‘fuck fake’. Dat klinkt hard en stoer.
Het is niet opportuun om altijd en overal onze zielen bij elkaar bloot te leggen, denk ik. Maar wat is het waardevol om soms een stukje van je eigen  kwetsbaarheid, worsteling en verdriet te laten zien, en heel voorzichtig een stukje van dat van de andere te mogen aanschouwen.

Fuck fake, zeg ik stoer. Dat vertaal ik als: ‘koester de kwetsbaarheid’. Die van jezelf en van anderen.