Vraag je je af waarom het soms lijkt dat je jezelf saboteert? Zoals onlangs op die sollicitatie voor die droomjob of tijdens het praatje met die wel heel leuke buurman? Of vraag je je af waarom je al jaren droomt van een creatieve opleiding, maar je er nog nooit aan begon? Waarom je die droombestemming na al die jaren nog altijd niet boekte? Of waarom je zoveel kuren van anderen slikt? Misschien, misschien heb jij wel last van ‘een moederwond’.
Op de Engelstalige blog van B. Webster las ik voor het eerst over de moederwond. Een opmerkelijke theorie over de pijnen van vrouwen in patriarchale culturen. Webster stelt dat haast geen enkele vrouw er aan ontsnapt. Een gewaagde stelling. Maar waarover gaat het?
De moederwond omvat pijn als:
• Vergelijking: je niet goed genoeg voelen
• Schaamte: het sluimerende idee dat er iets mis is met je
• Wegcijferen: het gevoel dat je ‘klein’ moet blijven om graag gezien te worden
• Een aanhoudend schuldgevoel omdat je meer wilt dan dat je op dit moment hebt
De moederwond kan zich uiten als:
• Niet volledig jezelf zijn omdat je niet bedreigend wilt zijn voor anderen
• Makkelijk verdragen dat anderen jou slecht behandelen
• Emotionele zorgen
• Het gevoel dat je moet concurreren met andere vrouwen
• Zelfsabotage
• Overdreven star of dominant zijn
• Verschijnselen zoals eetstoornissen, een laag libido, depressie en verslavingen
Volgens de theorie van de moederwond zijn deze pijnen en foute coping strategieën het product van een patriarchale (door mannen gedomineerde) cultuur. Ze worden al generaties lang doorgegeven van moeder op dochter.
De opoffering
Als moeder offert men in het leven vaak heel wat op voor de kinderen. Een patriarchale cultuur is bijzonder veeleisend voor een moeder. Als ‘minder-dan’ de norm (lees: de man), moet een moeder zich extra inspannen. Men verwacht dat ze welgemanierde kinderen aflevert, seksueel aantrekkelijk is, een succesvolle carrière heeft en een solide huwelijk onderhoudt. Er blijft vaak weinig ruimte over voor zichzelf. Belangrijke dromen of delen van het zelf worden opgegeven of uitgesteld in functie van het gezin. Een moeder wenst nu eenmaal het beste voor haar kinderen…
Op onbewust niveau zorgt deze vorm van zelfloochening voor heel wat woede, verdriet en pijn. Emoties die moeders vaak nergens veilig kwijt kunnen. Waardoor het hen heimelijk wel moet ontsnappen. Wrevel sijpelt onbewust de opvoeding binnen. Dochters vormen vaak het grootste mikpunt. Hun bloei en vrijheid confronteren moeder namelijk het hardst met het eigen niet-vervulde potentieel. Dochters moeten het ontgelden via vermomde kritiek of subtiele boodschappen van schaamte, dwang of schuld.
Dochters gaan zich bijgevolg verantwoordelijk voelen voor de pijn van hun moeder. Na alles wat jouw moeder voor jou gedaan heeft, wil je haar toch zoveel mogelijk pijn besparen? Dus maakt dochterlief zich zo klein mogelijk. Compassie en loyaliteit doen haar krimpen. Ze wil haar moeder niet verraden door té succesvol, té slim of té avontuurlijk te zijn. Op haar beurt dreigt ook de dochter nu systematisch haar potentieel te onderdrukken….
“De waarheid is dat geen enkel kind haar moeder kan redden.”
(Bethany Webster)
De uitweg
De uitweg uit de cyclus van de moederwond: stop met jezelf te beknotten. Ten voordele van jezelf, je dochter(s) en de collectieve toekomst voor vrouwen. Ga voor volledige empowerment en wees voluit jezelf. Laat je eigenwaarde niet afhangen van het geluk van je moeder, je eigen succes als moeder, je vampgehalte, je productiviteit of het welslagen van je huwelijk. Ongeacht wat je doet, je bent een schitterende vrouw! Schitteren is je geboorterecht.
Help door authentiek te zijn ook de illusie doorbreken dat “moeders altijd zorgzaam en liefhebbend zijn”. Webster benadrukt het belang hiervan: “Zolang moeders niet de toestemming krijgen om volledig mens te zijn, vindt de maatschappij het gerechtvaardigd om hen niet te voorzien van het volste respect, ondersteuning en hulpbronnen voor moeders.”
Samengevat: moeders zijn ook (maar) mensen. “Adembenemende” vrouwen.
annemie beulen schreef
ik werd nieuwsgierig gemaakt naar het voor mij althans nieuwe woord 'moederwond' en klikte heel benieuwd door naar het schitterende artikel van Webster maar ontdekte dat het spijtig genoeg in het Engels was, een ontgoocheling dus! heel spijtig!
els schreef
dag Annemie,
ik kon op het internet geen Nederlandstalig artikel hierover vinden. Inderdaad jammer. Later deze zomer plan ik de theorie van deze Engelstalige blog verder te verwerken ifv van het zingevend aanbod in 2015. Indien je interesse hebt, stuur dan een mailtje naar els.moerman@femma.be Dan verstuur ik je later met plezier het resultaat van deze verwerking door.
Met vriendelijke groetjes,
els
Tine Croonen schreef
Een heel confronterende, maar tegelijk inspirerende en bemoedigende blogtekst. Dank je wel daarvoor. Moet ik zeker bewaren. Klopt als een bus.
Leuk om lezen trouwens, die nieuwsbrieven van Femma!
Groetjes,
Tine
Caro schreef
Mijn nieuwsgierigheid werd ook gewekt door het woord 'moederwond'. Heel interessant artikel dat veel waarheid bevat. De manier waarop we dit onbewust aan onze dochters doorgeven, vind ik erg confronterend. We moeten er alles aan doen om dit te stoppen! Ben heel benieuwd hoe Femma dit thema in het zingevingsaanbod zal verwerken.
Els schreef
Het is inderdaad een confronterende theorie en het vergt best wat moed om het te onderzoeken. Misschien past hier de volgende quote van Ann Landers? "Vaak denkt men dat 'volharden' en 'volhouden' tekenen zijn van grote kracht. Maar soms, vraagt het veel meer kracht om te weten wanneer men moet loslaten en dat dan ook te doen."