In het novembernummer van Femma magazine vind je op blz. 33 het verhaal van Leen. Leen verhuisde twee jaar geleden met haar gezinnetje naar Zwitserland en vertrekt heel binnenkort naar Canada. In het magazine vind je de korte versie van het verhaal; hieronder lees je het volledige interview.

Wanneer en waarom zijn jullie verhuisd naar het buitenland?
Leen: ‘Na de geboorte van ons eerste dochtertje groeide het idee om naar een ander land te gaan wonen en werken. Eerst heel erg vaag, als in een verre droom die nooit verwezenlijkt zou worden, daarna concreter toen mijn vriend Davy steeds vaker een job in het buitenland aangeboden kreeg. Bij zijn werkgever behoort een buitenlandse ervaring tot het carrièrepad.

Eerst hielden we (vooral ik!) de boot af. Allebei een veelbelovende, interessante baan, net 2 jaar verbouwingen aan ons droomhuis achter de rug, een leuke vriendenkring en ook wel een geëngageerd leven in ‘onze’ gemeente Londerzeel (waar we beiden geboren en getogen zijn). ‘Nee hoor, ons kreeg je niet weg uit Belgie!

Maar toen kwam (tijdens mijn tweede zwangerschap – ik herinner het me alsof het gisteren was) die geweldige jobaanbieding in Genève. Zwitserland was altijd al onze favoriete reisbestemming geweest, dus stilletjes aan begonnen we er dan toch over na te denken.

Nachtenlang heb ik gepiekerd over onze beslissing en dagenlang gegoogled over Geneve, maar in augustus 2013 gaven we een groot afscheidsfeest voor vrienden en familie. Het afscheid was zwaar, maar deze opportuniteit was te groot om te laten liggen. Bovendien vonden we dat we dit nu moesten doen, nu onze kindjes nog zo klein waren.’

Heb je het gevoel dat je je leven in België een beetje hebt moeten loslaten om je vriend te volgen naar het buitenland?
‘Tuurlijk, sommige dagen was en is het gemis van vrienden en familie in België groot. Hoe je het ook draait of keert, het contact met de thuisbasis wordt ‘anders’. Minder frequent maar daarom niet minder intens! Integendeel ...
Het gaat eigenlijk vooral om de praktische, alledaagse dingen. Je kan niet meer even een kop koffie gaan drinken bij een vriendin of bij je mama, je kan de kinderen niet gauwgauw ‘droppen’ bij hun grootouders om boodschappen te gaan doen, …

Nu we 2 jaar verder zijn en hier in Genève een leven hebben opgebouwd, is het heimwee naar België wel verminderd. Enkel op belangrijke momenten zoals de verjaardagen van onze pete- en metekindjes, de herdenkingsmomenten aan mijn schoonvader en onze grootouders, een huwelijk van een vriendin, een groot familiefeest ... heb ik het soms moeilijk en wil ik graag terug in België zijn.
Ik besloot ook om mijn carrière even ‘on hold’ te zetten, dus ook professioneel heb ik losgelaten.’

Twee jaar later verhuizen jullie van Zwitserland naar Canada. Heb je het gevoel dat je nu opnieuw een hoofdstuk moet afsluiten of loslaten?
‘Ja, al heb ik wel het idee dat het (voorlopig, want ik ben nog in volle verhuizing) eenvoudiger is dan de eerste move naar Zwitserland. So far so good! De boodschap aan familie en vrienden in België verliep minder emotioneel, maar het is toch altijd even slikken en hopen dat ze niet te teleurgesteld gaan reageren …

In tussentijd hebben we hier in Genève nieuwe vrienden (en ook wel geweldige buren) ontmoet. En ook hier werd onlangs een legendarisch afscheidsfeestje gegeven. Gelukkig bestaat er Facebook, Skype en Viber om contact te houden. Ik ben er sowieso van overtuigd dat echte vriendschappen niet lijden onder de afstand!’

Hoe kijk je terug op de voorbije twee jaar?
‘De voorbije 2 jaar waren soms eenzaam, maar ook zo ontzettend boeiend. Het ontdekken van de Zwitserse cultuur, het vele reizen, een eerste ski-ervaring, een andere taal, de hele internationale vibe die hier heerst … maakten het voor mij zo leerrijk. Ik ben ook closer dan ooit met onze dochtertjes. Die professionele break heeft me, als mama, zeker en vast goed gedaan.’

Wat heb je er al uit geleerd?
‘Ik heb vooral geleerd dat we als gezin erg sterk zijn – we zijn vooral op onszelf aangewezen hier – en dat echte vriendschappen blijven bestaan, over de grenzen en de tijd heen.’
Hebben jouw familie/vrienden in België het gevoel dat ze wat hebben moeten loslaten? Mis jij hen?
‘Ja, ik voel me daar soms erg schuldig over. Onze ouders missen de kleinkinderen, en neefjes en nichtjes missen elkaar ook ... Daar heb ik het eigenlijk het moeilijkst mee. Ik troost mezelf met de gedachte dat de momenten van samenzijn zoveel intenser en rijker zijn. En zoals ik al zei, in moeilijke momenten kan een uurtje Skypen of chatten op Facebook wonderen doen!’

Hoe zie je de toekomst?
‘Ik kijk ernaar uit om met ons gezin Noord-Amerika te ontdekken en ik ben ook wel van plan om terug aan de slag te gaan eens we daar gesetteld zijn. Canada lijkt me een prachtig land. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat onze kinderen er gelukkig naar school kunnen gaan en Davy verder kan bijleren over zijn vakgebied … maar ook dat we veel tripjes kunnen maken met vrienden en familie uit België en Zwitserland!’