Het wordt tijd dat ik de tijd neem om een blog te schrijven over tijd.
Maar de tijd vliegt snel.

Ik ben nog maar net terug van 20 dagen Belgische Kust. En daar had ik tijd. Of toch weer niet?
Had ik wel tijd?

Vroeger, in mijn kindertijd was naar zee gaan simpel.  Het was wel een lange reis. Ik denk dat ik zo’n zeven jaar was toen ik de zee voor het eerst zag. Een onmetelijke water. Ik vond het prachtig en mijn liefde is altijd gebleven, ik neem dikwijls de tijd om er een dagje te spenderen.

Wij hadden een melkboer. Ja, zo’n man die dagelijks met zijn blauw VW busje kwam aanbellen om ons te voorzien van allerlei zuivelproducten. Hij was verre familie van mijn grootmoeder. En in het weekend gooide hij zijn melkproducten in de garage en plaatste 8 zeteltjes in het busje. Links en rechts mooi op een rijtje met een gangetje in het midden. En weg waren wij, zo'n dagje duurde eindeloos, tijd zat.
Naar Blankenberge gingen we, want daar gebeurde het in die tijd. De boterhammetjes en de drankjes werden meegenomen, geen haar op ons hoofd dat eraan dacht om een restaurant binnen te gaan.  Je ging toen nog echt naar zee. Je nam er de tijd voor want er was niet veel anders te doen.  Wij huurden een “transatlantique”. Zo’n grappige relaxzetel die je kon verstellen en waar je soms doorzakte. Die was gemaakt van een houten raam met daarin een gekleurd of meestal gestreept zeil. En bruinen maar, hoedje op het hoofd tegen de zon, en de voetjes in het warme zand en af en toe naar het water voor afkoeling. Want toen hadden wij elk jaar nog hete zomers, zo meen ik mij te herinneren. Tegenwoordig komen die in de krant, vroeger waren die er gewoon. Winters met pakken sneeuw ook eigenlijk. Die waren er ook zonder dat iemand de vrees uitsprak voor een nieuwe ijstijd.

Tegenwoordig is er zoveel te doen aan zee, vooral in het hoogseizoen, dat je er stress van krijgt. Als je niet oppast ga je na 14 dagen zelfs naar huis zonder dat je de zee gezien hebt. Wij verblijven in het rustige Oostduinkerke. Maar dicht bij Nieuwpoort en De Panne. En wat die steden allemaal op hun agenda staan hebben, je houdt het niet voor mogelijk.  Daarom dat ik het gevoel heb dat de tijd vlugger vliegt dan vroeger. Toen hadden we ook nog tijd voor zo’n beetje verveling. Languit liggen op het strand met alleen het zicht op de wolken. Maar genoeg over het zeetje. Wat meer tijd nemen voor tijd.

Wat is tijd eigenlijk. Wie heeft het systeem uitgevonden. Tijd kan vlug gaan als je veel plezier hebt, op een feestje bijvoorbeeld of met vrienden. Tijd kan eindeloos duren als je ziek bent.

Tijd wordt ons opgelegd. Iedere dag bestaat uit 24 uur. Maar is dat nog voldoende in deze tijd? Kan je het allemaal nog regelen in zo weinig tijd. Je werk, je gezin, je hobby’s. Want je wil nog wel mee zijn met je tijd en toch een beetje doen waar je zin in hebt, want dat gebeurt al zo weinig. Tijd is flexibel  zeggen ze en er bestaan tegenwoordig mensen die geschoold zijn om je tijd goed in te delen. Want veel mensen hebben daar een probleem mee. Ze kunnen hun dag niet goed indelen. Houden geen rekening met de tijd en komen dus overal te laat.

Als je ’s morgens opstaat heb je een zee van tijd. Als het groot verlof begint heb ik ook dat gevoel. En als mijn vakanties beginnen ook. Maar eens je goed en wel bezig bent kan het vlug gaan, vooral als het plezant is. En voor je het wel en goed beseft is de tijd door.

Ik denk dat mijn blad vol is en dat het tijd wordt dat ik met mijn middageten begin. Want ik kan hier wel de wijsheid preken en zeggen dat ik mijn tijd goed indeel, maar dan moet ik het ook bewijzen.

Ik ga hier mijn boekje sluiten en jullie een mooie tijd wensen die komen gaat. Zoek voldoening in wat jullie doen en doe vooral veel van wat  jullie voldoening geeft.

Tijd brengt raad.

De tijd gaat snel, gebruik hem wel.

Groetjes van Nicolientje
en tot de volgende keer, na mijn Spanjeverlof… weerom een zalige tijd.