Zoals elke maand schrijft Nicolientje haar gedachten neer over het thema van ons magazine.  Deze maand is dat 'thuis'. Lees je mee?

Thuis is waar mijn Stella staat, nergens beter dan thuis, zoals het klokje thuis tikt zo tikt het nergens…

Natuurlijk gaat mijn eerste gedacht naar de Thuis serie, waar al de kommer en kwel van deze wereld op de kijker wordt afgevuurd. Maar neen, ik kan er niet over schrijven, om de eenvoudige reden dat ik er niet naar kijk, want ik ben al sinds jaar en dag een Familiefan.

Een goede thuis is goud waard. Ikzelf heb een mooie en beschermde jeugd gekend. Wij hadden het niet breed. Mijn ouders waren gewone werkmensen maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets tekort kwam al waren de tijden veel soberder dan nu en dan spreek ik zowel van voeding, van nieuwe kleren en van speelgoed. Ik ken wel mensen die het minder goed hebben gehad. En daar kan ik boos om worden. Wat doe je als ouder je eigen kind aan als het zich later niets goeds kan herinneren van zijn jeugd.

Natuurlijk is voor sommige mensen het begrip thuis heel erg veranderd tegenover vroeger. Kijk maar eens naar gezinnen waar een echtscheiding zich heeft voorgedaan. De kinderen moeten dan wel van de ene ouder naar de andere. Voelen zij zich dan nog wel ergens thuis denk ik dan. Waarschijnlijk zijn er ook wel voordelen aan verbonden. Misschien gaan die ouders nog meer hun best doen en wordt er nog meer speelgoed gekocht of allerhande uitstapjes gepland. Ook in de nieuw samengestelde gezinnen zal het er wel anders aan toegaan dan vroeger, ik ging haast schrijven, dan normaal. Maar is normaal nog wel normaal in deze tijden waar uitzondering de regel wordt. Waar babies op de wereld worden gezet zonder nog goed te weten waar ze eigenlijk vandaan komen, waar mannen in vrouw veranderen en omgekeerd. Och ja, voor mij mag het allemaal hoor, mijn devies is, leven en laten leven. Zolang je maar content bent en een ander geen kwaad doet. Maar ik wijk af van de nieuw samengestelde gezinnen. Meestal lees je enkel artikels over de succesverhalen. Maar ik denk dat het toch niet simpel moet zijn om samen onder hetzelfde dak te leven, om er een goede thuis van te maken. Hoedje af voor degenen die erin slagen.

Er bestaan ook mensen zonder thuis. Mensen die omwille van omstandigheden hun veilige haven, hun thuis moeten verlaten. Hoe erg moet dat niet zijn. Je huis, je familie en vrienden achterlaten om te gaan zwalpen op de zee in een versleten roeibootje. Als je geluk hebt bereik je land, maar daar is het weer vechten en wacht er je zeker geen warme thuis. Op de snelbaan in een vrachtwagen kruipen en hopen dat het ginder over het Kanaal beter wordt.

Dankbaar moet ik zijn dat ik in een veilig huisje leef, ingericht naar onze smaak. Een droog huisje, geen grote luxe, maar toch met alle moderne comfort. Een warme thuis. Ben ook blij dat mijn kinderen voor  een gezellige thuis gezorgd hebben. Want voor sommige mensen is het wel anders. Ze wonen in krotten, met vochtige kamers en schimmel op de muren. Daarvoor moeten ze dan nog maandelijks een meer dan te grote som geld ophoesten. De huisjesmelkers worden rijk op hun kosten. Maar waarschijnlijk hebben ze het hier dan toch nog beter dan in hun thuisland.

Onlangs zag ik een nieuwe hippe amerikaanse serie, dat was heel wat anders. Het speelde zich af aan de warme kusten van Amerika. In luxueuze villa’s. Echt niet te doen. En nog waren de bewoners niet tevreden. Ze hadden problemen met hopen zoals dat gaat in een soap.

Ziezo hier eindigt mijn verhaal. Tot de volgende maand.
Veel groetjes van Nicolientje.