Eerst en vooral ben ik niet beschaamd om jullie mijn beste wensen door te seinen voor het nieuwe jaar 2019. Ik wens dat al jullie dromen uitkomen. Om dit te bekomen mogen jullie zeker niet beschaamd zijn om ze aan jullie naaste omgeving te laten kennen. Anders komt er meestal niet veel van in huis. Samen werken aan de verwezenlijking van een mooi jaar, zo moet het zijn.

Ben je niet beschaamd!!! Je moest beschaamd zijn!!! Van schaamte in de grond zinken!!!Het schaamrood op de wangen krijgen!!! 

Het zijn beladen woorden. Ik moet wel wat nadenken over dit thema. Want het is een gevoel dat ik niet zo goed meer ken. Heel af en toe schaam ik mij nog. En dan komt het meestal door iemand anders. Dan ben ik beschaamd om iets dat rond mij gebeurt en veroorzaakt wordt door een ander persoon. Is hij niet beschaamd, denk of zeg ik dan.

Ik denk dat schaamte meer eigen is aan de jeugd, de kindertijd, de jongere leeftijd. Een kind kan beschaamd zijn tegenover iemand vreemd en verstopt zich dan achter moeders rok. Een puber zal het gevoel zeker kennen. Zij hebben wel 1000 redenen. En als we heel eerlijk zijn en aan die tijd terugdenken, ja hoor, het overviel ons ook. Schaamte voor onze kleding en vooral ons haar, schaamte over onze afkomst, schaamte soms over de job van onze ouders en zelfs voor onze ouders zelf.

Gelukkig gaat dat weer voorbij  en wordt schaamte soms dankbaarheid en bewondering. Later in onze job kan het gevoel ook weer oplaaien. Schaamte tegenover iemand die het verder brengt, schaamte over ons bescheiden stulpje tegenover de villa van onze vrienden. Schaamte over de mindere job tegenover succesvolle collega’s.

Schaamte ligt dan naast jaloezie. Twee gevoelens hand in hand. Het is moeilijk om tevreden te zijn met ons eigen lot. En toch denk ik dat daar de sleutel tot geluk en contentement ligt. Zich neerleggen bij wat is en tevreden zijn met hoe het leven loopt. Met het ouder worden ebt het schaamtegevoel weg, zo ondervind ik het toch. Je gaat je minder de futiliteiten des levens aantrekken, want er gebeurt wat om je heen. Vrienden en familie worden ouder, ziek en verdwijnen één na één. Dan ga je relativeren. En ben je blij dat je al bij al tussen de mazen van het net spartelt.

Ik lees dat vooral hoog gevoelige mensen, controlefreaks en perfectionisten er meer last van hebben. En als ik daarop doordenk, ga ik het misschien zelf wel toegeven. Ik ben tot HSP gebombardeerd en misschien ken ik het schaamtegevoel wel minder omdat ik gevoelige situaties meer uit de weg ga. Als ik ze vermijd, gaat er niks mis, maak ik geen fouten en moet ik niet beschaamd zijn. Daar zit wat in. Ik sta er niet altijd bij stil. Ik heb hier bij het schrijven van deze blog iets bijgeleerd over mijn eigen persoontje.

De mens, je kunt er niet aan uit.

Ziezo beste lezertjes, ik ga stoppen. Laat eens weten in de reacties hoe jullie met het gevoel omgaan. Hebben jullie een herinnering die nog altijd schaamte opwekt?

Ik denk dat het beste wapen tegen delicate en beschamende situaties, humor is. Lach ermee en ga door met genieten.

Een wijze raad van Nicolientje. Tot volgende maand.