Het maartnummer van ons magazine omvat dit keer 2 grote thema's nl. feminisme én onze vrijwilligers.  Nicolientje laat opnieuw haar gedachten de vrije loop in haar gastblog.  Laat je weten wat je er van vindt?

Hallo beste lezeres, deze keer kreeg ik de keuze uit 2 onderwerpen. Feminisme en vrijwilligers. Belangrijke zaken die ik allebei wil laten aan bod komen. Maar eerst wil ik mij toch even voorstellen.
Mijn naam is Nicolientje en ik ben een dame van 65 jaar. Ik woon aan de rand van Buggenhoutbos in een gehucht van Merchtem waar het zalig wonen is. Rustig maar toch levendig. Want de verenigingen doen nog goed hun best om allerlei activiteiten op poot te zetten. Ik woon hier al sinds 1973, mijn trouwdag was 10 juni 1972. Ik heb een lieve man en 2 schatten van dochters. Kristel wordt 41 en Sylvia 30. De eerste is grafisch ontwerpster en al 15 jaar getrouwd en onze lieve kleinzoon Mauro werd geboren op 20 juli 2007. Een toffe vrolijke jongen die het goed doet op school. Ons kleindochtertje Lois zijn wij verloren na 7 maanden zwangerschap. Het grootste verdriet in mijn leven. Mijn jongste dochter, Sylvia, heeft sinds lang een vriend en zijzelf zit elke dag tussen de bv’s want ze werkt bij VTM. Ik heb veel hobby’s en zal er enkele opnoemen. Dat ik graag schrijf weten jullie ondertussen al. Komen daar nog bij : wandelen, tuinieren, yoga, lezen, film, tv, femma, kvlv, vrienden senioren, uit eten gaan, vakantie, kortom alle leuke dingen des levens. Ik zit wel geplaagd met fibromyalgie maar ik laat de ziekte zich geen meester maken van mijn leven.

Maar wij moesten het hebben over vrijwilligers. Wel ikzelf heb al wat vrijwilligerswerk achter de rug. En nog steeds maak ik mij hier en daar nuttig. Ik heb lang achter de schermen van Femma geholpen en schreef de verjaardagskaartjes voor al onze leden. Ik maakte ook foto’s van onze activiteiten en schreef af en toe een verhaaltje voor onze blog. Nu lees ik voor aan de kindjes uit de kleuterklassen in Merchtem en dit via de bib. Ik kijk ook  toe op een groep facebookers die 3 of 4 maal per jaar een reunie organiseren om het eender waar in Vlaanderen. Zo hadden wij al leuke bijeenkomsten aan zee, in Mechelen, Brugge, Turnhout, Aalst enz enz.

Zonder vrijwilligers zou er veel mank lopen in onze omgeving. Zij zijn het cement tussen de bakstenen.  Je hebt er zelf plezier aan en je steunt de maatschappij. Dus niet twijfelen maar doen.

Over het feminisme mocht ik ook nog schrijven. Een onderwerp naar mijn hart, want ik heb het altijd stilletjes opgenomen voor de vrouw in de maatschappij. Mijn moeder gaf mij al het goede voorbeeld door, in een tijd waar de vrouw nog braafjes aan de haard bleef, toch haar steentje bij te dragen en te gaan werken. Ik mocht studeren, neen geen hogeschool of unief, want dat was niet zo de mode in die tijd, maar ik heb mijn 6 jaar Handel toch goed afgemaakt en had een mooie carriere bij IBM waar ik het schopte tot de hoogste level onder het management. Daar ben ik best fier op. Maar de geboorte van mijn tweede dochter deed mij nadenken. Ofwel dwars doorheen het glazen plafond, of thuisblijven voor de kleine. Het werd dat laatste, een beslissing waar ik nooit spijt heb van gehad. Jonge vrouwen, in deze tijd, zullen die kans misschien niet meer krijgen en zullen de moeilijke balans tussen een job en het huishouden een lange tijd moeten volhouden. Want dat heeft het feminisme ons toch gebracht. De nieuwe man is meestal nog ver te zoeken en vrouwen ploeteren maar voort tussen de patatten, de papflessen en de meetings. Onlangs merkte ik het nog op in een vereniging waar ik op een koffietafel was verzeilt. De mannen hadden de leiding, van voorzitter, tot penningmeester en secretaris. De vrouwen, die mochten koffie opdienen, met taartjes rondgaan en de afwas doen. Ja we zijn op de goede weg, maar zijn er nog niet helemaal.

Ziezo, einde van mijn verhaal. Tot de volgende keer. Hou jullie wel en laat maar horen wat jullie vinden van mijn geschrijf. Binnen een maand ben ik er weer. Vele groetjes van Nicolientje.