Ik heb een huis met een tuintje gehuurd…gelegen in een gezellige buurt…lalalaaaaaaa…

Kennen jullie dit wijsje nog ? Een gezellige buurt, ja dat is wel heel belangrijk. Want tenslotte leef je er, dag in, dag uit. Nu mag ik niet klagen. Het kleine dorpje waar ik woon is super. Er is nog een levendig sociaal leven. De verenigingen doen het goed en kennen nog veel bijval. Regelmatig is er wel iets te doen. Dit is mogelijk door de hulp van de vele ondernemende vrijwilligers.

Zo kijk ik uit naar de busuitstap op zaterdag: naar Gent met KWB/Femma. En het wordt goed weer. Dat is al fijn meegenomen.

Ook is het vandaag de laatste kermisdag.  Een rijkgevuld programma met elke dag wel iets fijns te beleven.  En enkele dagen geleden werd de directrice van de basisschool nog fel in de bloemetjes gezet omdat ze op pensioen gaat. Er is hier dus veel te vieren.

De wijk waar ik woon is ook zeer aangenaam. Het is er rustig en stil. Vroeger speelden de kinderen hier op straat. Dan was het wel nog leuker. Tegenwoordig zie je dat niet meer. Alhoewel bij mijn jongste dochter gebeurt dat nog.

Enkele jaren geleden stampte ik samen met 3 andere buurvrouwen een kerngroepje uit de grond om de sfeer in onze wijk nog te verbeteren. Wij hielden een viering waar wij nog vaak met veel plezier aan terugdenken. 250 buren namen deel aan het kippenfestijn. Wij hadden nog zoveel plannen. Ons doel was, jong en oud beter te integreren. Hulp bieden aan mekaar. Maar de tijden zijn veranderd en spijtig genoeg hebben wij onze dromen moeten opbergen. Er was niet genoeg interesse. Niet alles in het leven lukt. Maar het is beter te falen na geprobeerd te hebben dan helemaal niks te doen. 

Ik woon hier nu al van 1973 en heb nog steeds dezelfde buren.  45 jaar goede verstandhouding, dat is toch een mooie prestatie.

Over netwerken kan ik schrijven.  De juiste mensen kennen op het juiste ogenblik. Is niet zo moeilijk in deze social media tijden. Met facebook, twitter en instagram bereik je honderden mensen. Maar zijn dit allemaal geen oppervlakkige vriendschappen? Staan die mensen ook werkelijk voor je klaar als het eens minder gaat.

Er zijn er die recepties afschuimen. Etentjes organiseren met mensen die hen beter kunnen maken. Is niet echt allemaal mijn ding. Dus zwijg ik erover.

Burenruzies kunnen een buurt verzuren. Daar moet ik het toch ook eens over hebben. Ik heb het nooit meegemaakt. Maar zie het wel hier en daar. Mensen kunnen niet veel meer verdragen van elkaar. De zenuwen staan overal gespannen. Ze doen elkaar een proces aan voor het minste. Ik denk niet dat het allemaal zoveel waard is. Je kan geschillen best in der minne regelen bij een goed glas wijn.

Opeens moet ik denken aan een tearoom waar wij soms al eens langsgaan. De naam Buurderij past in mijn blog. Het is er gezellig vertoeven met een lekkere wafel of een tas koffie. Of die naam nu van Buurt komt of van boerderij dat weet ik niet. Ik zal het bij een volgende gelegenheid eens vragen.

Ziezo ik denk dat mijn A4tje weer vol is voor deze maand. Ik ben laat, ik weet het. Normaal is mijn column al geschreven rond de 15de, en nu op 1 mei, het Feest van de Arbeid zit ik hier te zweten voor jullie. Ik wens jullie veel leesgenot. En een fijne zomer met jullie buren in een prettige buurt. Vergeet niet, ik lees graag jullie reacties. Dat doet mij plezier.
Tot volgende keer dan maar weer.
Hartelijke groeten van Nicolientje.

Nicolientje schrijft elke maand haar gedachten neer over het thema van ons Femma Magazine.  In mei is dat 'buurt'.