Het thema van het aprilnummer van het magazine is 'onbetaald zorgen'.  Nicolientje laat haar gedachten over het combineren van werken en zorgen de vrije loop in haar gastblog.  Laat je weten wat je er van vindt?

De derde zondag van maart, dus dit jaar op 19 maart, was het nationale zorgdag.  Op deze speciale dag wordt er meer aandacht besteed aan de noden en ontwikkelingen in de zorg- en welzijnssector. Deze sector is één van de belangrijkste op economisch vlak en zorgt voor veel werkgelegenheid. Bijna alle mensen, jong en oud, zijn erbij betrokken. Hoeveel personen werken er in  ziekenhuizen, rusthuizen,  de thuiszorg, crèches, medische bedrijven, ziekenfondsen. Dan zijn er nog de  gespecialiseerde artsen, huisartsen, apothekers. Allemaal te veel om op te noemen want er zijn er nog vele andere.

Meestal gaat het over zorg van een familielid, ouders of schoonouders. Dit noemen we mantelzorg. In mindere mate gaat het om personen met een handicap. Nog altijd zijn het meestal vrouwen die deze zorg op zich nemen. Zo is het altijd al geweest.

Uit mijn jeugd kan ik vertellen dat mijn grootmoeder langs vaders kant bij ons nog inwoonde. Zij zorgde voor ons, haar kleinkinderen, toen mijn ouders, uit werken gingen en naarmate zij ouder werd keerde de zorg zich om. Dat dit dikwijls gepaard ging met strubbelingen en spanningen hoef ik jullie niet te vertellen. Mijn moeder, die dit had meegemaakt en het ons, haar kinderen wilde besparen, koos zelf voor een rusthuis. Spijtig genoeg verbleef ze er maar 2 jaar. Mijn schoonvader overleed op 59 jarige leeftijd aan een hartinfarct, mijn vader kreeg darmkanker en moest het leven laten op 69 jaar. Hij werd verzorgd door mijn moeder. Wat deze 2 mensen betreft heb ik dus geen zorgervaring. Mijn schoonmoeder moest de tol van de hoge leeftijd dragen, zij overleed op 87 jarige leeftijd na 7 jaar op een service flat te hebben doorgebracht en 4 jaar in een rusthuis. Ze was er erg aan toe en moest dus professioneel verzorgd worden. Ze had zware suikerziekte, was blind en kreeg sondevoeding.

Kennen jullie het begrip “sandwichgeneratie” ? Personen, meestal vrouwen die zowel instaan voor hun gezin, eigen kinderen en daarbij een fulltime of parttime job hebben. Daar bovenop staan zij nog eens in voor de zorg van eventuele kleinkinderen en de zorg voor hun ouders. Natuurlijk verloopt dit niet van een leien dakje en één op de vijf werkenden heeft het moeilijk met de combinatie van een baan samen met de zorgverstrekking.

Was het vroeger dan allemaal zoveel beter ? Ik denk van niet, het was gewoon anders.

De vrouw was meestal huisvrouw en had dus meer tijd om te zorgen. Ook, zoals bij ons het geval was, leefden de mensen meer samen en bestond een gezin uit meerdere generaties. Maar in onze moderne tijd, in een gezin met tweeverdieners, lukt dat allemaal niet meer. De oudere generatie moet langer werken,  leeft meestal langer zelfstandig en geniet veel meer van het leven en zelfs de opvang van de kleinkinderen komt al wel eens in het gedrang. De jongere generatie heeft al de zorg voor de eigen kinderen, een drukke baan en nog een drukker vrijetijdsleven. Veel tijd om te zorgen blijft er niet meer over, al heeft de regering toch al wel veel steentjes bijgedragen om hier een mouw aan te passen, kijk maar naar het tijdskrediet bijvoorbeeld.

Ik hoop dat ik jullie wat wegwijs gemaakt heb in het combineren van arbeid en zorg. Een heel belangrijk thema als je het mij vraagt. Ik kijk al uit naar jullie reacties op dit artikel. Kruip in de pen, of beter gezegd, kruip achter de computer.
Groetjes van Nicolientje.